Langzaam doch zeker trokken de wolken op, het zicht werd meer en meer belemmerd, de lucht betrok verder en weer enige tijd later was het inmiddels aardedonker geworden. Een zucht ontsnapte, zich met moeite een uitweg banende, piepend door opeen geperste lippen. Ah, de timmerman was daar ook weer, alsof hij een levensreddend zwaard moest smeden hamerde hij op het aambeeld, de geluiden die daarbij vrijkwamen deden de luisteraar denken dat het niet 1 timmerman en 1 aambeeld was maar een heel leger, men timmerde erop los alsof de wereld op het punt van vergaan stond. De stormen die de koppen hadden op opgestoken schenen niet zomaar te willen gaan liggen. De woede woedde en nam alles dat hem in de weg stond met zich mee. Als het niet, inmiddels ervaring-deskundig, aangepakt zou worden konden er nog wel eens hele rare dingen gaan gebeuren en tja dat mocht natuurlijk niet, was immers totaal zinloos en zo zonde van de energie die daarmee gepaard én verloren ging?

Daar stond ze dan, Vastbesloten als ze was om zich ook hier niet van haar sokkel te laten afstoten bekeek ze de hele situatie als vanaf een afstand, alsof het niet haar betrof maar iemand anders. Een glimlach gleed over haar gezicht toen de gedachte ‘ik lijk wel iemand met meerdere persoonlijkheden’ door haar hoofd schoot. Ze wist was haar te doen stond, ze had dit varkentje immers al ontelbare malen gewassen in de afgelopen decennia. Een probleem tegen het lijf lopen was haar niet vreemd, niemand overigens, want iedereen kreeg met die dingen te maken, dat wist ze en hoe naar ook, die wetenschap was toch wel troostend en bemoedigend.

Zulke momenten het hoofd bieden was zo moeilijk niet meer sinds ze ontdekt had hoe ze het, voor haar op de beste manier, moest doen.