Vrijdag was het dan zover… Hij werd 92!!
Zoals elke ochtend stapte ik rond de klok van 7.15 bij hem binnen. Hij was al op en in de badkamer, zittend op zijn rollater, was hij zichzelf aan het scheren. Ik feliciteerde hem en nam hem vervolgens mee naar de woonkamer alwaar ik hem eerst aankleedde, met de voeten in de fiets zette voor zijn dagelijkse portie ‘sport’. Daarna voorzag ik hem van ontbijt en de nodige medicatie en ging in de keuken aan de slag terwijl hij zich in de krant verdiepte, nog even rust voordat zijn harem binnen zou komen vallen.
Zijn harem… dat zal ik even uitleggen. Hij en zijn vrouw (die overleed in mei 2011) waren al vanaf het begin van hun huwelijk bevriend geraakt met diverse echtparen die zij ontmoetten als buren, kerkgenoten, verenigingsgenoten etc. In de loop der jaren zijn van die echtparen de mannen allemaal overleden maar de dames staan nog steeds fier rechtop. Ja natuurlijk, allemaal rijen ongemakken maar op hun hoge leeftijd mag dat ook wel. De jongste van de dames wordt in oktober 84 en de oudste wordt in mei 92.
Ik maakte gebak klaar en diverse hapjes en zorgde ook voor de dagelijkse standaardzaken en gelukkig werkte mijn planning prima want op de tijd die ik op voorhand bedacht had was ik klaar. Enkele minuten later ging de deurbel en alsof het afgesproken was, wat niet het geval was, kwamen alles dames één voor één binnen. Een paar zeer gezellige (doch ook luidruchtige *glimlach*) uren volgden. Rond het middaguur was iedereen weer vertrokken en zette ik hem bij de eettafel met zijn middageten. Nadat ik de hele boel had afgewassen en opgeruimd groette ik hem en vertrok ik.
Vandaag zou zijn zoon hem ophalen in de ochtend. Die is op dezelfde dag als vader jarig en zou dus vandaag het huis vol krijgen. Vanochtend had hij er wel zin in maar hoopte tegelijkertijd dat het niet te druk zou worden, ‘daar kan ik niet meer zo goed tegen, jammer is dat…’. Ik deed wat ontspanningsoefeningen met hem en sprak hem moed in met ‘het komt wel goed.. en als het je te druk wordt dan laat je je maar thuisbrengen, en anders bel je mij maar dan haal ik je wel op’.
Zijn schoondochter (van de overleden zoon) woont bij mij in de wijk en zij was ook bij haar zwager op bezoek met haar 3 zoons. Eén van die zoons zou redelijk op tijd huiswaarts keren en dat vond opa een prima plan, dus kleinzoon nam opa mee en leverde hem thuis af.
Toen ik zopas bij hem kwam zat hij moe in de stoel, ons zorgenkindje De Dappere Dodo. Ik hielp hem uit de kleren, in de pyjama en gaf hem zijn avondeten en medicatie. Daarna dronken we een bakkie leut en zoals altijd liet ik, na het afruimen van alles, hem achter bij de tv , wetende dat hij binnen enkele minuten naar zijn slaapkamer zou schuifelen om in bed te kruipen.
Morgen, nieuwe dag niewe kansen, een man van de dag, die niet van opgeven weet, die per dag meer en meer ongemakken moet ontvangen, het gaat me aan het hart. Ik probeer het hem maar zo veel mogelijk naar de zin te maken en ondertussen geniet ik zoveel mogelijk van zijn pleziertjes en de nog steeds ondeugend glinsterende oogjes die hij nog steeds met grote regelmaat kan opzetten.
Ani-Pic
Di-Wo
ABC-Wednesday